„Wyobraź sobie, że masz ochotę na seks lub masturbację i musisz prosić własną matkę, by ci to umożliwiła” – Tak na pytanie dlaczego to robi, odpowiada Rachel Wotton australijska pracownica seksualna, której klientami są w większości osoby z niepełnosprawnościami. Jej historię przedstawia film dokumentalny „Scarlet Road”. Dokument bardzo otwiera na alternatywną rzeczywistość. A to dlatego, […]
Autor: Beata Ebert
Mówią mi Beti, ale to niewiele mówi. „Gleba” byłaby ksywą znaczącą. Bo jakoś tak silnie ciągnie mnie do ziemi i trudno mi utrzymać pion. Często sprawdzam, czy chodnik jest właściwie wypoziomowany. Kiedy dopuszczą konkurencję sportową: bicie głową o glebę, zdobędę medal. Z ziemniaka.
Możesz zobaczyć mnie, jak trzymam klasę, klęczącą przed drzwiami, lodówką, śmietnikiem czy kasą.
Lubię składać słowa i stykać znaczenia. Nieumiejętność liczenia zmusza mnie do płacenia kartą.
Każde wyjście to dla mnie wyprawa. Do dżungli. W nocy. Bez maczety. Z chińskim przewodnikiem.
Nie pójdę do nieba, bo boję się schodów i wysokości. Winda akurat będzie pewnie w naprawie. Mogę smażyć się w piekle. Ale tylko na głębokim oleju. I jeżeli obok będzie smażyć się karkóweczka.
Gdybym powiedziała, że nie biegam, skłamałaby: nigdy nawet nie biegłam. Ale mówię biegle. Po pongielskiemu.
Jeśli chcesz mnie lepiej poznać, zatrzymaj się albo idź obok mnie. Nie wyprzedzaj, bo nie zdołam Cię dogonić. Nie idź też za mną, bo oboje się zgubimy. Możesz mnie czasem podwieźć. Ale nie zawieść ani zwodzić.
Jeśli chcesz pokazać mi, że mnie lubisz, daj mi swój czas. Nie próbuj pomóc, próbuj zrozumieć. I bądź cierpliwy.
Kojarzysz taką nalepkę na paczkach i przesyłkach: „Uwaga, szkło!”? Ja powinnam nosić taką z napisem: „Uwaga, czujący człowiek!.” Przez to proszę, zostaw ostre słowa, uszczypliwe komentarze i szpile przed wejściem na ten blog, a wszystkim nam będzie tu dobrze i bezpiecznie.
Za dzieciaka kiedy mówiono o mnie, że jestem grzeczna, miła i posłuszna, był to mój największy powód do dumy. Wtedy byłam przekonana, że to moja największa zaleta. Minęły lata, a ja jestem tą samą grzeczną dziewczynką. Nic się nie zmieniło. Oprócz tego, że ta zaleta zmieniła się w wadę. Bo z małej dziewczynki, która zawsze […]
Kategorie
Niezapominalny nieznajomy
Czas akcji: Kilka lat wstecz. Miejsce akcji: Dworzec Zachodni, Warszawa. Bohaterowie: Ja i Pan Budkowy. Zdarzenia: Przede mną 6-godzinna podróż autobusem do domu. Chcę kupić sobie kanapkę na drogę. Podchodzę do budki z jedzeniem, skonstruowanej jak kiosk, tzn. z okienkiem na wysokości ramion. Tak, że reszty człowieka nie widać. Szybka była zamknięta. Pan Budkowy zauważył […]
Reportaż Jacka Hołuba Żeby umarło przede mną. Opowieści matek niepełnosprawnych dzieci, o którym pisałam tu, bardzo mnie poruszył i dotknął. Bo poniekąd mnie dotyczył. Nie spodziewałam się podobnych reakcji na następny w kolejności reportaż tego autora. Niegrzeczne. Historie dzieci z ADHD, autyzmem i zespołem Aspergera. A to z tego względu, że temat nie jest mi […]
Jako dziecko przez dłuższy okres bardzo bałam się, że moi rodzice umrą. Płakałam. Nie spałam w nocy. Nasłuchiwałam, czy oddychają. Nie mówiłam im tego, bo nie chciałam, żeby oni też się bali. Pamiętam, że bardzo uspokajało mnie chrapanie taty, bo byłam wtedy pewna, że oddycha. Rodzice głowili się, co mi jest. Wszystko wydawało się w […]
Kto mnie obserwuje, ten wie, że tydzień temu na facebook.com/betipingwinek wspólnie zaczęliśmy akcję „ POST RIPOST”, w którym zbieramy krzywdzące i pełne stereotypów komentarze ludzi z ulicy na temat niepełnosprawności. A to po to, by je potem prostować i zmieniać. Tym, którzy się zaangażowali bardzo dziękuję. Widać, jak przenikliwie obserwujecie i analizujecie rzeczywistość, a Wasze […]
O książce-reportażu Jacka Hołuba „Żeby umarło przede mną” dowiedziałam się przez spektakl Bałtyckiego Teatru Dramatycznego o tym samym tytule. Jak przeczytałam o tym spektaklu, od razu podniósł się we mnie sprzeciw, że jak to? Ucharakteryzowani aktorzy będą grali zmęczenie i rezygnację, we wcześniej przygotowanej i zbudowanej scenerii. Będą mieli tam wszystko pod kontrolą, będą doskonale […]
Kategorie
Windą na szczyt absurdu
Na schodach przy wejściu do PKiN nie ma poręczy. Jest winda zewnętrzna. Któregoś razu chciałam skorzystać z tej windy i kiedy już byłam w środku, okazała się zepsuta. Korzystając z przycisku alarmowego, próbowałam zawiadomić obsługę. Odezwał się pan. Mówię: Dzień dobry, winda nie działa. Utknęłam. Na to pan: Ale dlaczego pani w ogóle weszła do […]
Kategorie
Bez związku o związkach
„Jesteś świetną dziewczyną i mógłbym z tobą być, gdybyś nie była niepełnosprawna.” „Jesteś wspaniała i na pewno kogoś znajdziesz. Ja nie jestem gotowy na bycie z dziewczyną z niepełnosprawnością” Powyższe rzeczywiście usłyszałam. Ale też to: „Gdybym ja była facetem…” „Gdybyś ty była lesbijką…” „Gdybym nie był gejem…” „Gdybym nie miał żony/dziecka…” „Gdybym nie był z […]
Żyję z niepełnosprawnością, która wynikła okołoporodowo. Nie rozstrzygnięto do końca, co było przyczyną: wcześniactwo, konflikt serologiczny, niedotlenienie. Może nałożyły się wszystkie te czynniki. Może były jeszcze jakieś, o których mi nie wiadomo, choćby czyjś błąd. Nie wiem. Po tylu latach już się nie dowiem. Natomiast jedno wiem na pewno. Jest ciężko. I nie tylko mnie. […]