„Jesteś świetną dziewczyną i mógłbym z tobą być, gdybyś nie była niepełnosprawna.”
„Jesteś wspaniała i na pewno kogoś znajdziesz. Ja nie jestem gotowy na bycie z dziewczyną z niepełnosprawnością”
Powyższe rzeczywiście usłyszałam. Ale też to:
„Gdybym ja była facetem…”
„Gdybyś ty była lesbijką…”
„Gdybym nie był gejem…”
„Gdybym nie miał żony/dziecka…”
„Gdybym nie był z X…”
„Gdybym tylko był młodszy…”
I na tej podstawie wiem, że problem leży we mnie. Nie w niepełnosprawności czy ludziach. We mnie. Ja po prostu wybieram niedostępnych. Nieosiągalnych. Bo tak jest bezpiecznie. Nie za blisko, nie za intymnie. Ale już na tyle blisko, że mogę się ćwiczyć w relacjach damsko-męskich. W ten sposób nabieram doświadczenia, ale nikt mnie nie odrzuci, nie zrani, nie oszuka. Nie przestanie kochać. A ja tak bardzo potrzebuje być kochana. Jednak mam przeświadczenie, że bliski związek to ból i cierpienie. I taki kolejny, dodatkowy i niepotrzebny trud. To akurat z DDA wynika, wcale nie z niepełnosprawności. To może się wydawać przykre. Mnie jednak cieszy fakt, że nie wszystko w moim życiu definiuje niepełnosprawność. Są też inne czynniki.
Od dzieciństwa tak miałam. Mało było Piotrków z 3d. W sumie to był jeden. Reszta to: Gabriel Fleszar (piosenkarz), Bartek Kurek (siatkarz), Aleksander Domagarov (Bohun), Penelope Cruz (nie trzeba przedstawiać). Jeśli spełniał jeden z tych trzech warunków: 1. Nie wiedział o moim istnieniu. 2. Sam nie istniał. 3. Był w inny sposób stuprocentowo nieosiągalny.
Wtedy to nadawał się idealnie.
A potem to już zainteresowanie przeszło w jakichś zajętych, starszych czy skomplikowanych, niestabilnych i z problemami. Żebym mogła próbować ich naprawiać (to też DDA).
Ale wracając do niepełnosprawności i związków. Prawie 80 proc. mężczyzn niepełnosprawnych ma pełnosprawne żony. Związki niepełnosprawnych kobiet z pełnosprawnymi mężczyznami rozpadają się o wiele częściej. Społeczeństwo to warunkuje. Mężczyzna zdobywa kobietę. Kobieta jest jego trofeum. Świadczy o nim. A o czym świadczy niepełnosprawna kobieta? O tym, że najwyraźniej nie stać go na nikogo lepszego. Sam musi być jakiś felerny. Kobiety za to mogą mieć męża z niepełnosprawnością, bo kobieta się opiekuje i troszczy. Najbardziej zależy jej na poczuciu bezpieczeństwa, mniej na fizyczności.
Lepsze rokowanie mają związki, gdzie oboje partnerów ma jakąś niepełnosprawność. Bo dzielą wtedy wspólne doświadczenia i oczekiwania. Być może. Sama nigdy nie byłam zakochana w nikim z niepełnosprawnością. Pewnie jakoś tak podświadomie uważam ich za gorszych. Tak jak i siebie. A może to przez to, że bardzo długo nie miałam i nie chciałam mieć kontaktu z osobami z niepełnosprawnościami. Widziałam w nich mnie, a wcale nie chciałam taka być. Chciałam być zaliczana do większości. Do normy. Ale na randkach byłam. I nie mam dobrych doświadczeń. Na pierwszej randce z chłopakiem na wózku byłam otwarcie oceniana pod względem tego, czy dam radę zastąpić mu matkę. Uważał mnie za supersprawną. Swoją drogą, to bardzo ciekawe, że stopień niepełnosprawności może zależeć od perspektywy.
Z moich doświadczeń z pełnosprawnymi też wynikają ciekawe spostrzeżenia
Obserwuję, że mężczyźni rosną w oczach innych, spędzając czas ze mną. Wychodzą na dobrych, opiekuńczych i czułych na krzywdę. Dobry przyszły ojciec, bo zaopiekuje się słabszym. Jeśli ma dziewczynę, a wyjdzie ze mną, to ona nie jest zazdrosna. Przeciwnie – chłopak punktuje u niej. Pewnie myśli taka, że dobrze wybrała. Bo będzie przy niej nawet, kiedy będzie już stara i niedołężna. Ciekawi mnie ten brak zazdrości. Może to wynika z postrzegania osób niepełnosprawnych jako aseksualnych i nieatrakcyjnych. Bo to przecież wieczne dzieci. Nie w głowie im seks, kiedy mają problem z włożeniem butów. Tylko rehabilitacja i usprawnianie. A może to ten stereotyp, który każe myśleć, że osoba z niepełnosprawnością jest tylko dobra, łagodna i szczera. Ogólnie niezdolna do niczego złego. A przecież kije czy kule nie predestynują mnie do świętości. Nie mówię, że rozwalam związki. Nie rozwalam. Ani nie buduję. Ale zastanawiam się, skąd wynika pewność dziewczyn, przecież im tego nie mówię. Jeżeli z zaufania do faceta, to świetnie. Jeżeli stąd, że nie widzą we mnie rywalki, to trochę smutno.
Kiedy jesteśmy gdzieś w parku czy restauracji, ktoś może podejść i poklepać po plecach faceta, który jest ze mną. Bo to taki bohater przecież jest. Tak się poświęca, że wychodzi ze mną. A mógłby inwestować ten czas w swój przyszły związek z dziewczyną, zamiast spędzać go z kaleką. Oklaski!
Moja niewchodzenie w związki może wynikać też z tego, że nie kojarzę związku z poczuciem bezpieczeństwa i postrzegam siebie jako potencjalną ofiarę. Nie jest to znowu takie bezpodstawne. Kobiety niepełnosprawne są w większym stopniu narażone na przemoc niż kobiety pełnosprawne. A to ze względu na fizyczną, ekonomiczną, społeczną lub psychiczną zależność od innych. W przypadku występowania przemocy domowej niepełnosprawne kobiety pozostają ze sprawcą prawie 2 razy dłużej niż osoby pełnosprawne.
Poza tym boję się niechcianej ciąży. Zawsze sobie myślałam, o ile osoby niehetero muszą mieć lepszy seks dzięki temu, że nie muszą się zastanawiać, czy coś im akurat nie pęknie. Albo czy tym razem nie zmieszczą się jak ulał w ten jeden procent. Przestałam tak myśleć w momencie, w którym poznałam chłopaka, co tak samo jak ja ciąży, bał się zarażenia wirusem HIV.Jakoś mnie to pociesza. I smutno mi, że mnie to pociesza.
